La Urbodomo de Liono, unu el la plej imponaj historiaj konstruaĵoj de la urbo, situas en la 1-a distrikto de Liono, inter Placo des Terreaux kaj Placo de la Comédie, kie ĝi frontas al la Opero, eksa Granda Teatro de la « Klerisma epoko ».
Ĝi estis klasifikita kiel historia monumento la 12-an de julio 1886 .
Nuntempe, ĝi akceptas la urban konsilion dek fojojn jare.
La Urbodomo estas vizitebla nur dum heredaĵotagoj aŭ gvidataj vizitoj de la turisma oficejo.
L’hôtel de ville de Lyon, l’un des plus imposants bâtiments historiques de la ville se situe dans le 1er arrondissement de lyon, entre la place des Terreaux et la place de la Comédie, où il fait face à l’Opéra, anciennement le Grand Théâtre, du « siècle des Lumières ».
Il fait l’objet d’un classement au titre des monuments historiques depuis le 12 juillet 1886.
De nos jours, il accueille le conseil municipal dix fois dans l’année.
L’Hôtel de Ville se visite uniquement lors des journées du patrimoine ou de visites guidées de l’office du tourisme.
HISTORIO
En la 17-a jarcento, la kvartalo de Duoninsulo iĝis la urbocentro, la Placo des Terreaux iĝis la koro de la grandurbo, ĝi estis plibeligita per la Urbodomo konstruita inter 1646 kaj 1672, sub la direkto de la arkitekto Simon Maupin.
Antaŭe, la Konsularo kunvenis en Hotelo de la Krono (nun Muzeo pri Presado), situanta ĉe 13, strato de la Poulaillerie. Tiu komuna domo iĝis tro malvasta kaj tro modesta por la administraro de urbo kiel Liono.
La planoj por tiu konstruaĵo estis komisiitaj al Simon Maupin, per reĝa sigeloletero la 8-an de marto 1646.
La unua ŝtono estis metita la 5-an de septembro 1646.
HISTOIRE
Au XVII siècle, la Presqu’île devient centre-ville, la place des Terreaux devient le cœur de la ville, elle s’embellit de l’Hôtel de Ville bâti entre 1646 et 1672, sous la direction de l’architecte Simon Maupin.
Auparavant, le Consulat se réunissait dans l’hôtel de la Couronne (actuel musée de l’Imprimerie), situé au numéro 13, rue de la Poulaillerie. Cette maison commune devient trop exiguë et trop modeste pour l’administration d’une ville telle que Lyon.
Les plans de cet édifice sont confiés à Simon Maupin, par lettre de cachet du Roi le 8 mars 1646.
La 1ère pierre est posée le 5 septembre 1646.
La konstruaĵo estas organizita ĉirkaŭ du kortoj, unu el kiuj estas plialigita, kaj kvar angulpavilonoj kun belfrido enfermanta la ĉefkorton.
L’édifice s’organise autour de deux cours, dont l’une est surélevée et de quatre pavillons d’angle avec un beffroi enserrant la cour d’honneur.
En 1672 la konstruado kaj ornamado estis finkonstruitaj. Ili estis postulintaj 26 jarojn !
Tiam la municipa palaco laŭfame estis la plej granda kaj plej pompa urbodomo en Francio. La dekoracioj estis admirataj de eksterlandaj vizitantoj, kiuj prezentis ilin kiel la plej prestiĝajn de sia tempo en Eŭropo.
La urbodomo estis parte detruita per incendio la 13-an de septembro 1674 .
En 1672 la construction et la décoration sont achevées. Elles ont demandé 26 ans !
Le palais communal passe pour être le plus vaste et le plus somptueux des hôtels de ville en France à cette époque. Les décors sont admirés par les visiteurs étrangers qui les présentent comme étant les plus prestigieux de leur temps en Europe.
L’hôtel de ville est détruit en partie par un incendie le 13 septembre 1674.
Pro monmalfacilaĵoj, nur en 1700 la Konsularo povis serioze plani la restaŭradon de la konstruaĵo. La Reĝo vokis Jules Hardouin-Mansart, arkitekton de la Palaco de Versailles kaj de la Hotelo de Invalidoj, por desegni la planojn de la nova urbodomo.
La restaŭrado komencita en 1701 estis kompletigita en 1703.
Dum la Franca Revolucio (5 majo 1789- 9 novembro 1799), la Urbodomo iĝis tribunalo de justico kie tiuj suspektitaj esti kontraŭrevoluciuloj estis juĝitaj. Multaj ekzekutoj okazis. La akuzitoj estis kondukitaj al la diskutĉambro de la antaŭa Konsularo, poste, post pridemandado, al la kelo de la konstruaĵo: aŭ en la kelo sub la Placo des Terreaux, aŭ en tiu sub la nuna strato Joseph Serlin. La diferenco inter ambaŭ estas fundamenta por la akuzitoj : la unua estas tiu de la kondamnitoj, la dua tiu de la liberigotoj. La kondamnitoj tiam estis rapide ekzekutitaj: aŭ per gilotino sur Placo des Terreaux aŭ Placo Bellecour, aŭ per pafado ĉe Brotteaux aŭ Part-Dieu.
En raisons de difficultés financières, ce n’est qu’en 1700 que le Consulat peut songer sérieusement à la restauration de l’édifice. Le roi fait appel à Jules Hardouin-Mansart , architecte du Palais de Versailles et des Invalides, pour dessiner les plans du nouvel Hôtel de Ville.
La restauration commencée en 1701 s’est achevée en 1703.
Pendant la Révolution française ( 5 mai 1789-9 novembre 1799) , l’Hôtel de Ville devient une cour de justice où l’on juge ceux que l’on soupçonne d’être des contre-révolutionnaires. Les exécutions étaient nombreuses. Les accusés sont amenés dans la salle des délibérations de l’ancien Consulat, puis, après interrogatoire, dans les sous-sols de l’édifice : soit dans la cave sous la place des Terreaux, soit dans celle sous l’actuelle rue Joseph Serlin. La différence entre les deux est fondamentale pour les accusés : la première est celle des condamnés, la seconde celle des libérés. Les condamnés sont ensuite rapidement exécutés : soit par la guillotine sur la place des Terreaux ou la place Bellecour, soit fusillés aux Brotteaux ou à la Part-Dieu.
En 1793, la bombado farita de la trupoj de Konvencio grave difektis la konstruaĵon. Riparlaboroj esti faritaj de la Prefekto Vaisse de 1850 ĝis 1869.
La 14-an de julio 1803, dua incendio detruis la konstruaĵon, kiu estis tute renovigita dum la Dua Imperio.
En 1897 nova salono estis kreita por la kunvenoj de la urba konsilio.
En 1793, le bombardement par les troupes de la Convention endommage gravement l’édifice. Des travaux de réparation seront effectués par le Préfet Vaisse de 1850 à 1869.
Le 14 juillet 1803, un second incendie détruit le bâtiment qui sera complètement rénové sous le Second Empire.
En 1897 fut créé une nouvelle salle pour les séances du conseil municipal.
PRISKRIBIO
DESCRIPTION
La fasado al la Terreaux-flanko origine havis duonreliefon de Louis XIV rajdanta ĉevalon, kiu estis forigita en 1793.
En 1829, Jean-François Legendre-Héral kreis la nunan rajdan statuon de Henriko la 4-a, superitan per blazonŝildo de la Urbo kaj horloĝo kun alegorioj de Rodano kaj Saono.
La façade coté Terreaux comportait à l’origine un demi-relief de Louis XIV à cheval, qui a été enlevé en 1793.
En 1829, Jean-François Legendre-Héral a réalisé l’actuelle statue équestre d’Henri IV, surmontée d’un écusson aux armes de la Ville et une horloge aux allégories du Rhône et de la Saône.
TONY PUGBATAS : la urbodomo-martelo
TONY TAPE DU CUL : le marteau de l’hôtel de Ville
Placo des Terreaux-flanko, la ĉefpordo de la urbodomo estas ornamita per malgranda bronza martelo reprezentanta diketan infanon kies postaĵo funkcias kiel frapilo.
Alnomiigita « Tony pugbatas », la liona legendo rakontas ke iun tagon dum malsatkatastrofo en 1693, la kanutoj decidis iri por admoni la provoston kaj la skabenojn de la Urbo pri ilia respondeco. Klopodoj por malfermi la pordojn ne efikis, kaj necesis la batoj de la postaĵo de fortikulo, Tony Tomachot, kontraŭ la pordoklapojn por ilin cedigi.
La provosto kortuŝita de la mizero de la kanutoj promesis al ili, ke sufiĉos al ili estonte frapi la pordon, por ke oni malfermu ĝin. Li mendis pordofrapilon, kies formon laŭdire estis elektita de ŝercema skulptisto por rememori la epizodon.
Côté Place des Terreaux, la grande porte de l’hotel de ville est ornée d’un petit marteau en bronze représentant un enfant joufflu dont les fesses servent de heurtoir.
Baptisé « Tony tape du cul », la légende lyonnaise raconte qu’un jour de famine en 1693, les canuts décidèrent d’aller demander des comptes au prévôt et aux échevins de la Ville. Les efforts pour ouvrir les portes s’avérant vains, il fallut les assauts répétés du derrière d’un solide gaillard, Tony Tomachot, contre les battants de la porte pour les faire céder.
Le prévôt ému par la misère des canuts leur promit qu’il leur suffirait à l’avenir de frapper à la porte pour qu’on leur ouvre. Il a commandé un heurtoir dont la forme aurait été choisie par un sculpteur facétieux voulant rappeler l’épisode.
TERETAĜO. Sur la Opera flanko.
La vizitanto eniras la Malsupran Korton post pasado tra la gardejo.
REZ-DE-CHAUSSEE. Côté Opera.
Le visiteur pénètre dans la Cour basse après avoir franchi le poste de garde .
Poste estas la Supera Korto (aŭ Honorkorto) disigita de la unua per arkado.
Ensuite se situe la Cour Haute (ou Cour d’honneur) séparée de la première par une arcade.
La Fontano de Amfitrito, diino de la maro, bonvenigas vin. Ĝi ankaŭ estas nomita fontano de la fonto.
La Fontaine d’Amphitrite, déesse de la mer ,vous accueille. Elle est aussi appelée fontaine de la source.
Ciklopo
Cyclope
Ĉe ĝia flanko, gvatas la ciklopo Polifemo blindigita de Uliso, kiu, kaptita, tranĉis lian okulon. Logike, ĉi tiu ciklopo havu nur unu okulon, dum li havas tri, larĝe malfermitajn ! Evidentiĝas, ke ĉe la mendado, en 1883, la skulptisto Lucien Pascal ne sciis tion, kio estis ciklopo.
Komencinte ĝin skulpti kun 2 okuloj, li ne hezitis lastmomente aldoni 3-an meze de la frunto, por ripari sian misfaron !
A ses côtés, veille le cyclope Polyphème rendu aveugle par Ulysse, qui fait prisonnier lui creva un œil. Logiquement, ce cyclope ne devrait posséder qu’un seul œil, alors qu’il en a trois, bien ouverts ! Lors de la commande en 1883 Il s’avère que le sculpteur Lucien Pascal ne savait pas ce qu’était un cyclope. Ayant commencé à le sculpter avec 2 yeux, Il n’a pas hésité à en rajouter un 3ème au dernier moment au milieu du front, pour camoufler sa bourde !
Pesoj. Mesuroj. Emblemoj
Poids. Mesures. Emblèmes
Ĉe la fundo de la Supera Korto, sur unu el la kolonoj, ekde la 11-a jaro de la revolucio (1802-1803), diversaj valoroj de pezoj kaj mezuroj estas fiksitaj, inter ili duobla decimetro. Tio ebligis la popolanojn konkrete kontroli la mezurojn dum komerco.
Au fond de la Cour Haute, sur l’un des piliers, depuis l’an XI de la révolution (1802-1803), sont fixés diverses valeurs de poids et mesures dont un double décimètre. Celui-ci permettait à la population de vérifier concrètement les mesures lors des échanges commerciaux.
Ĉirkaŭ la Supera Korto, la lampoportiloj estas ornamitaj per la emblemoj de diversaj korporacioj. Jen tiu de la kanutoj, silkaj laboristoj.
Tout autour de la Cour Haute, les supports des lampes s’ornent des emblèmes de diverses corporations. Ici celui des canuts, ouvriers de la soie.
Sur la dekstra parto, malantaŭe, la ovala ŝtuparo kun centra puto, helicforma, nomita « al la Arkivoj », estas atribuita al Girard Desargues, liona geometro kaj arkitekto (1591-1661 ).
Sur la partie droite, au fond, l’escalier ovale à puits central, en forme d’hélice, dit des Archives, est attribué à Girard Desargues, géomètre et architecte lyonnais (1591-1661) .
La ĉambro de la Urbokonsilio
La salle du Conseil Municipal
La ĉambro de la Urbokonsilio estis kreita en 1894 sur la teretaĝo de la suda alo kaj daŭre estas uzata. Tiu ĉambro, sidŝtupara duoncirklo, havas volbon en la stilo de la enirejvestiblo; ĝi enhavas sep grandajn dekoraciajn panelojn de S-ino Cornillac (1862-1952) kiuj reprezentas scenojn de la historio de Liono.
La salle du Conseil Municipal a été créée en 1894 au rez-de-chaussée de l’aile sud et est toujours utilisée aujourd’hui. Cette salle, disposée en hémicycle avec gradins, est voûtée dans le style du vestibule d’entrée ; elle contient sept grands panneaux décoratifs de Mme Cornillac (1862-1952) représentant des scènes de l’histoire de Lyon.
Granda Honorŝtuparo
Grand Escalier d’Honneur
Malantaŭ peza skulptita pordo, la Granda Honorŝtuparo kondukas al la salonoj de la 1-a etaĝo. La pentraĵoj estis desegnitaj kaj faritaj de Thomas Blanchet inter 1658 kaj 1667 kaj aludas la grandan incendion de Lugdunum (Liono) dum la regado de imperiestro Nerono, en la jaro 64 de nia epoko.
Derrière une lourde porte sculptée, le Grand Escalier d’Honneur conduit aux salons du 1 er étage. Les peintures ont été conçues et réalisées par Thomas Blanchet entre 1658 et 1667 et évoquent le grand incendie de Lugdunum (Lyon) sous la période de règne de l’Empereur Néron, en l’an 64 de notre ère.
1-a ETAĜO
1er ETAGE
La Urbestroficejo
Le Bureau du Maire
Ĝi situas sur la orienta fasado de la Urbodomo en la norda alo, fronte al la Operejo. La ĉambro estas garnita per liona silko, paneloj, lignaĵoj, imperiaj emblemoj.
Il est situé sur la façade est de l’Hôtel de Ville dans l’aileron au nord, face à l’Opéra. La pièce est recouverte de soierie lyonnaise, de panneaux, de boiseries, d’emblèmes impériaux.
La Salono de Malnovaj Arkivoj
Le Salon des Anciennes Archives
Ĝi estas la sola volbita ĉambro de la etaĝo. Ĝi estas ankaŭ sub volbo por protekti la arkivojn kontraŭ fajro. Sur la orienta muro, la monumenta kameno de Nicolas Lefebvre datiĝas de 1652. La kupraj lustroj kun kristalaj globoj estis donacitaj al Liono en la 19-a jarcento de la Nederlandanoj. La pentraĵoj datiĝas de la Dua Imperio.
C’est la seule salle voûtée du étage. Elle se trouve également sous une voute pour protéger les archives de l’incendie. Sur le mur est, la cheminée monumentale de Nicolas Lefebvre date de 1652. Les lustres en cuivre avec des boules de cristal ont été offerts à la Ville de Lyon au XIXème siècle par les Hollandais. Les peintures datent du Second Empire.
La Konservada Salono
Le Salon de la Conservation
En 1658, tiu ĉambro estis dediĉita al la Tribunalo por la konservado de la foiraj privilegioj de Liono, tio estas la Komerca Tribunalo de la Malnova Reĝimo, la disputoj pri komerco tiam estis juĝitaj en la Urbodomo. La lignaĵoj kaj la plafono pentritaj fare de Thomas Blanchet estis metitaj en 1668-1669.
En 1658, cette salle est consacrée au Tribunal de la conservation des privilèges des foires de Lyon, c’est à dire le Tribunal de Commerce de l’Ancien Régime, les litiges du négoce se réglant alors à l’Hôtel de Ville. Les boiseries et le plafond peint par Thomas Blanchet ont été placés en 1668-1669.
La Blazonoj Salono
Le Salon des Armoiries
Antaŭe nomita la antaŭĉambro, ĝiaj muroj estis kovritaj per portretoj de skabenoj. Ĉiuj bedaŭrinde detruitaj per la fajro de 1792, ili estis anstataŭigitaj per la blazonoj de skabenoj.
Appelé autrefois l’anti-chambre, ses murs étaient couverts des portraits des échevins. Tous malheureusement détruits par l’incendie de 1792, ils furent remplacés par les armoiries de des échevins.
La Konsulara Salono
Le Salon du Consulat
Ĝi estis asignita al la sesioj de la Konsularo, tio estas la municipa aŭtoritato antaŭ la Revolucio, konsistinta ekde 1595 el provosto de la komercistoj kaj kvar skabenoj. La restaŭrado de 1857 forigis la barilon kiu apartigis la publikan spacon de tiu de la konsuloj, normigis la pargeton kaj malaperigis la aliron al la kaŝita ŝtuparo.
Il était destiné aux séances du Consulat, c’est à dire l’autorité municipale d’avant la Révolution, composé depuis 1595 par un prévôt des marchands et quatre échevins. La restauration de 1857 a ôté la barre qui séparait l’espace public de celui des consuls, uniformisé le parquet et fait disparaître l’accès à l’escalier dérobé.
La Henri IV Salono
Le Salon Henri-IV
Komence asignita al la konsula elektceremonio, ĝi estis nomita la Nomumo-Ĉambro, poste la Portreto- ĉambro pro la ĉeesto de la portretoj de la skabenoj kiuj kovris la murojn antaŭ la Revolucio. Ĝia nuna nomo devenas de la portreto de Reĝo Henriko la 4-a, iam metita sur la kamenon kaj detruita en 1792.
Destiné initialement à la cérémonie des élections consulaires, il portait le nom de Salle de la Nomination puis salle des portraits à cause de la présence des portraits des échevins qui couvraient les murs avant la révolution. Son nom actuel tient au portrait du Roi Henri IV, placé autrefois sur la cheminée et détruit en 1792.
La Ruĝaj Salonoj
Les Salons Rouges
La muroj estas kovritaj per ruĝa silko. Ekzistas medaljonoj prezentantaj la sinsekvajn stadiojn de silkproduktado; sur la kameno sidas bronza redukto de la statuo de Marie Leczinzska kiel Junono, farita de Guillaume Coustou (Muzeo de Luvro).
Les murs sont recouverts de soie rouge. S’y trouvent des médaillons représentant les étapes successives de la production de la soie ; sur la cheminée trône une réduction en bronze de la statue de Marie Leczinzska en Junon de Guillaume Coustou (Musée du Louvre).
La Salono Ludoviko la 13-a
Le Salon Louis XIII
Ĝi estis asignita al la konsulaj honoraĵoj. La franca plafono, konsistanta el traboj kun rondornamaĵoj, subtenitaj de dekoraciitaj traboj, estis pentrita en la 19-a jarcento.
Pentraĵo de Luminais, la Morto de Chilpéric, nepo de Klodvigo, murdigita en Liono, estis metita sur la kameno.
La nunaj silkaj pendaĵoj kun monogramo L kaj siaj murkronoj simbolas la urbon de Liono. Ili estis metitaj dum la restaŭrado de 1862 kaj rekonstruitaj el malnovaj difektitaj pendaĵoj, trovitaj en la subtegmentejoj.
Il était destiné aux honneurs consulaires. Le plafond à la française, formé de poutrelles à rosaces, supportées par des poutres décorées, a été peint au XIX ème siècle.
Un tableau de Luminais, la Mort de Chilpéric, petit-fils de Clovis, assassiné à Lyon, a été placé sur la cheminée. Les tentures actuelles en soieries à « monogramme « L » avec leurs couronnes murales, symbolisent la Ville de Lyon. Elles ont été placées lors de la restauration de 1862 et reconstituées à partir de tentures anciennes détériorées, trouvées dans les greniers.
La Granda Salono aŭ Salono Justin Godart
Le Grand Salon ou Salon Justin Godart
Alirebla per la honorŝtuparo, ĝiaj kvin fenestroj rigardas la Placon des Terreaux. Ĝi estas dudek ses metrojn longa kaj dek du kaj duono metrojn larĝa por areo de 325 M2. En ĝi okazas la grandaj akceptoj, de la menuetoj de la 17-a jarcento ĝis la nunaj akceptoj, inkluzive la grandajn balojn de la Dua Imperio. La unua dekoracio estis detruita dum la fajro de 1674. La kompleta renovigo estis farita ekde 1862.
Desservi par l’escalier d’honneur, ses cinq fenêtres donnent sur la place des Terreaux. Il est long de vingt-six mètres et large de douze mètres cinquante pour une surface de 325 M2. Il abrite les grandes réceptions depuis les menuets du XVIIème siècle jusqu’aux réceptions actuelles en passant par les grands bals du Second Empire. La décoration initiale a été détruite lors de l’incendie de 1674. La réfection complète a été réalisée à partir de 1862.
2-a ETAĜO
2 ème ETAGE
La belfrido de la Urbodomo
Le beffroi de l’Hôtel de Ville
Ĝi enhavas unu el la plej grandaj kariljonoj en Eŭropo. Konsistanta ekde la jaro 2000 el 65 sonoriloj, ĝi estis inaŭgurita de Edouard Herriot, Urbestro de Liono, la 11-an de novembro 1919, kun dudek naŭ sonoriloj. En 1675, ĝi havis kvar sonorilojn, nuntempe tri el la originalaj daŭre estas. Tiu kariljono estas la dua en Francio. Pluraj sonoriloj laŭdire portas… la nomon de urbestro: verŝajne laŭ « tradicio de la Nordo de Francio » . Raymond Barre, urbestro de Lyon de 1995 ĝis 2001, gravurigis la plej grandan « la dikan sonorilegon » (4,5 tunoj) okaze de la G7 (kunveno de la gvidantoj de la 7 plej industriigitaj demokratiaj landoj).
Kariljonaj koncertoj okazas ĉiumonate (informoj ĉe la akceptejo de la Urbodomo).
Il abrite un des plus grands carillons d’Europe. Composé de 65 cloches depuis l’an 2000, il est inauguré par Edouard Herriot, maire de Lyon, le 11 novembre 1919, avec vingt-neuf cloches. En 1675, il comportait quatre cloches, actuellement trois sont encore celles d’origine. Ce carillon est le deuxième de France. Plusieurs cloches porteraient … le nom d’un maire : « une tradition du Nord de la France » semble-t-il. Raymond Barre, maire de Lyon de 1995 à 2001, a fait graver la plus grosse « le gros bourdon » (4, 5 tonnes) à l’occasion du G7 (réunion des dirigeants des 7 pays démocratiques les plus industrialisés).
Des concerts de carillons ont lieu chaque mois. (se renseigner à l’accueil de l’Hotel de Ville).
Sur la frontono de la belfrido, estis instalita rimarkinda luna horloĝo. Flankita de la statuoj de Rodano kaj Saono, ĝi turniĝas laŭ la lunaj monatoj kaj montras la nunecan fazon de la luno.
Sur le fronton du beffroi, une horloge lunaire remarquable a été installée. Encadrée par les statues du Rhône et de la Saône, elle tourne sur la base du mois lunaire et affiche la phase courante de la lune.
Esperanto Lyon 2023 
Votre commentaire